Poezja to echo proszące cień do tańca

UNESCO zadeklarowało, że ten dzień ma "dać nowy impuls, aby docenić poezję oraz poprzeć krajowe, regionalne i międzynarodowe ruchy poetyckie". Światowy Dzień Poezji obchodzony jest głównie w Paryżu, gdzie od lat funkcjonuje tradycja festiwali poetyckich. Hucznie świętuje się też Dzień Poezji w Grecji - w Delfach i Atenach, a także w Hiszpanii.

Poezja ma moc łączenia ludzi w różnym wieku, o różnych pochodzeniach, poglądach i statusach materialnych, skłaniając ich do refleksji, poznania myśli i emocji innych ludzi oraz do czasem wyjścia poza schematy i uważniejszego spojrzenia na świat, przynajmniej na chwilę zatrzymując ich w codziennym pędzie. Pozwala ona widzieć i rozumieć więcej, co sprawia, że życie staje się piękniejsze lub przynajmniej bardziej znośne. Jednocześnie wymaga ona od nas uwagi, otwartości i empatii.

Nie wiem, co to poezja,
nie wiem, po co i na co,
wiem, że czasami ludzie
czytają wiersze i płaczą,

a potem sami piszą,
mozolnie i nieudolnie,
by od dławiącej ciszy
łkające serce uwolnić.

A kiedy synka stracił
pewien robociarz z Radomia,
o wierszu pomyślał z płaczem
i list napisał do mnie:

"Chłopczyk był śliczny jak róża,
dobre, kochane dziecko...
Wierszyk niech będzie nieduży,
nie religijny- świecki..."

Nie wiem, co to poezja,
jest w niej coś z laski Mojżesza:
strumień dobędzie ze skały,
umie zabijać i wskrzeszać.

Władysław Broniewski "Robotnik z Radomia"